ما هم با خودمان مشکل داریم!
سیما بلورچی
دو دختر جوان و زیبا با قدی رعنا و هیکلی متناسب به سمت تالار آوینی در حرکت هستند.هر دو مشغول صحبت کردن من باب موضوعات روز جهانی از قبیل خره خیلی خوشگلس ! نه خره نیمی ارزد و اینا هستند ! دو دختر احساس میکنند از در دانشگاه (صد البته در جنوبی!) تا تالار شهید آوینی راهی بس بسیار آمده اند فلذا تصمیم میگیرند برای رفع خستگی خود سری به این تالار بزنند که به ناگه با اعلامیه ی بس تفکر برانگیز روبه رو میشوند که تصمیم دارد آن ها را به امر خیر نزدیک برساند!متن این اعلامیه تا آن جا که یادمان می آید مربوط به چگونگی گفتگو در حین عمل خواستگاری بود!که از همین جا نویسنده ی مطلب برای هر نوع گفتگویی اعلام آمادگی میکنند! بله دو دختر عزیز کمی جلوی در سراسیمه شدند .آن یکی به آن دیگری گفت:یعنی توش چی میتونن بگن؟!یعنی میشه؟!آن دیگری به آن یکی گفت :هرچیزی امکان پذیره خوب به نظرم که عالیه ببین روز و ساعت دقیقش که یه؟!آن یکی به آن دیگری گفت:هر وقت باشه من یکی که میرم این یه فرصت استثناییه!!!
یک پسر خسته که احساس خستگی در چشمانش موج موج میکند از راه طاقت فرسای پایین به بالا میرود همان سمت تالار همان تالار معروف تالار آوینی!پسر حین راه رفتن به مسائل مهمی دارد فکر میکند از قبیل(....) و (...)(توجه داشته باشید که پرانتز اولی 4نقطه درش است! و پرانتز دومی سه نقطه! این نشانه ی متفاوت بودن ماست کمی درک داشته باشید !)پسر به در تالار می رسد گردنش را یک چرخی میدهد وسرش دقیقا روی اعلامیه ی اپیزود اول ثابت میشود.یکی از وو های خارجی می آید و خستگی از تنش در میرود(بدی این اعلامیه ها این است که ضرر اقتصادی می دهند چرا که الان این پسر دیگر نمیخواهد به داخل تالار آوینی رود!!)بله پسر هیجان زده و خوشحال دوباره به مسائل مهم داخل ذهنش رجعت میکند و خوش خوشان از صحنه خارج میشود!
هر کجای دانشگاه قدم میزنی(بله ما خودمان میدانیم قدم زدن کار دانشجو نیست!) صحبت از آن اعلامیه و چرا و چگونگی آن است.همه ی دانشجویان دست در دست هم(با رعایت تمام موازین اخلاقی!)آمده اند که نشان دهند این امر و این اطلاعیه و این اعلامیه نقش مهم و مثبتی در راستای درون گرایی برون داد علمی دانشجویان و وصال رسیدن خواسته های خوب گونه ی آن هاست .(این جمله ی نوعی افتخار دانشجویی مدارانه بود!)و از آن جا که خیلی خیلی خیلی(10 تا)مهم است دانشجویان تصمیم به شرکت در آن میکنند.همین!
آن دو دختر نوگل و خجسته در سالن نشسته اند یکی گل به دست و دیگر دست به زیر چانه و سمعا بصرا و طاعتا!!دوخته شده اند به سخنان سخنگوی!آن طرف آن پسر خسته با نیشی باز (دقیقا شبیه فیس تگ نیشخند یاهو مسنجر!)ولو در صندلی گوش سپرده به سخنان سخنگوی!بعد از دقایقی چند!سخنرانی تمام میشود و از یک طرف آن دو دختر دو از طرف دیگر آن یک پسر راهی میشوند البته با کوله باری از تخیل و شادکامی.که به ناگه چشم دو دختر به چشم آن پسر می افتد و .........هیچ اتفاقی نمی افتد.چرا که دخترها توی ذهنشان یک لحظه می اورند که عجب نویسنده ی بیشعوری که یک پسر گذاشته است و برای جلوگیری از اغتشاشات خانوادگی سعی بر چشم پوشی از پسر مندرج!می کنند هر چند این دو دختر از آن دختر های با ذهن بازی هستند که لایحه ی حمایت از خانواده را کمالا و تماما پذیرفته اند ولی ....
پسر هم یکهو به ذهنش میرسد که دو تا خوب است ولی یکی اش هم دردسر است فلذا سعی بر چشم پوشی میکند(البته پسر ما از اول چشم پوشیده بود!). خوب قصه ی ما به سر رسید حیف که هیچ کس به وصالش نرسید!!!
نتیجه:نداریم!
نتیجه2:ما چون به شعور مخاطب احترامی بس کامل میگذاریم پس نتجه را در حلقش نمیکنیم!
نتیجه 3:ما هم اعلام آمادگی می کنیم...کلا!!!
